روزگاری بود
که تنها قابِ شعر هایم را
قافیه میچیدم و
بند بندِ چهارپاره اش را
مصرعی میکاشتم
هم وزنِِ عشق های کبود و ناپیدایم !
چه شد که سپید شد غزل هایِ قافیه هایم!
نَدانَم (!)
من برایِ داشتنت , دنیا رو نقاشی کنم
یا ستاره ها رو تو باغچه ی حسرت بِکارم
یا بشم قناریِ شهرِ پُر از رنگ و ریا
یا که دریا رو بیارم تویِ تُنگِ ماهیا
میشی دِلبر واسه یِ کوثرِ شهرِ قصه ها؟
دست میذاری تویِ دستام , تویِ این بی کَسیا؟
شب شد و باز دِلَکَم , بهونه گیر میشه هنوز
آخه طعمِ اون نگات مونده تو چِشمام , شب و روز !
ادامه دارد ! (بی نشان)
دل نوشت :
= مِثِ بارووون , تو چِشاتم . . . مگه دل نداره چشمات ؟!(فی البداهه شد؟!)
= حتی اگر نباشی , می آفَرینَمَت !!!
= تا به تام . . . با هیچ کس جفت نمیشم بدونِ تو !
= شد, شد . . . نشد , باید بِشه (!)
= ایـــــــــــــــــــن همه تــــــــــو , دَر من . . . چه می کند ؟!
برایَ پــــــــــــیـــــــــــوندم , می نویسم :
دلم را فشار بده
بُگذار اینهمه شعر و اشک و آه را بیرون بریزم . . .
بی تو ,
دنیایِ خدا
به مُفت هم نمی اَرزَد ماه بانو (!)
(بی نشان)
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند